سال ها بود که با تابلوهایی با مضامین ” فرزند کمتر ، زندگی بهتر ” مواجه می شدیم ، اتفاقاتی که شاید در دوران اصلاحات گذشته بود ، این فرهنگ سازی سالها بود نقل هر مجلس بود و بر سر زبان عامه مردم.
اکنون پس از گذشت سال ها می خواهیم این فرهنگ را در جامعه به راه اندازیم که ” با یک گل بهار نمی شه” ، انصافاً حرف بجایی است ، اما با مشکلات عدیده اقتصادی امروز می توان گفت با یک گل بهار هم می شه.
تصور بفرمایید ، خانواده ای ۳ نفره ، در شهر کوچک زندگی می کنند و ماهیانه با احتساب یارانه ۵۰۰ هزار تومان درآمد دارند ، اجاره بهاء یک خانه معمولی ۱۲۰ هزار تومان است و اگر قبوض تلفن همراه ، برق ، گاز و آب را هم ۵۰ هزار تومان محاسبه نماییم و سایر هزینه ها مانند تردد شهری ، وام ها ، درمان و پوشاک را هم حساب کنیم ، مبلغی کمتر از ۱۰۰ هزار تومان برای خورام خانواده می ماند.
حال چگونه چنین خانواده ای که ماهیانه حتی هزار تومان هم پس انداز ندارد و حتی امیدی به صاحب خانه شدن هم ندارد ، به فرزند یا فرزندان دیگری فکر کند.
اولاً باید درآمد خانواده ها را افزایش دهیم ، سپس به فکر فرهنگ سازی برای داشتن ۵ فرزند در خانواده ها باشیم.
مادامی که این معقوله در جامعه مشاهده و حس نشود ، بعید می دانم که این فرهنگ سازی در جامعه پاسخی را که ما می خواهیم را بدهد.
لازم به ذکر می دانم که بیان کنم حقیر مخالف داشتن فرزندان زیاد نبوده حتی منتقد تک فرزندی در خانواده ها می باشم.
اما در رابطه با تابلوهایی که اخیراً در سطح شهر تهران نصب شده است لازم به ذکر است که در این تابلوها جنسیت به تمسخر گرفته شده است و فرزند دختر در آنها کمتر به چشم می خورد ، تابلویی که شاید برگرفته از تفکر غیر اسلامی و بدوی است ، در صدر اسلام دختران را زنده به گور می کردند به آن علت که زنان و دختران کارایی برای جامعه و خانواده ندارد ، در ثانی اگر هر خانواده ۴ پسر داشته باشد ، برای ازدواج این فرزندان پسر باید دختران را از کدام کشور وارد نماییم ، ابهامی که در این تابلوها ، به آن پاسخ داده نشده است.
