لقب و کنیه در زبان عربی نمایانگر نحوه پذیرش جامعه و طرز تلقی آن از فرد می باشد و هویت شخصی او را در زندگی روشن می سازد، و تقریباً یک نوع تاریخ متحرک است که از شخص ثابت می ماند، از اینرو گاهی یک فرد به تناسب شئون و خدمات و فعالیتها یا خصائص و ویژگی های خود دارای عناوین و القاب متعددی می گردد.
بدین جهت قهرمان گفتار ما دارای چند لقب افتخار آمیز و انسانی است که ذیلاً توضیح داده می شود:
۱٫ ابو الحسن الاول، ابو ابراهیم، ابو علی و ابو اسماعیل، این چهار کنیه نام های دوم بود که گاهی در مکالمات و اغلب در کتب حدیث به آن حضرت اطلاق شده است که کنیه ی نخستین، معروف ترین و مشهورترین آنها می باشد و آن کنیه خاطرات و مبارزات امام نخستین را در دلها زنده می سازد و چند تن از پیشوایان معصوم ما این کنیه را داشته اند که پس از حضرت علی (علیه السلام) امام کاظم، امام رضا (علیه السلام)، امام جواد (علیه السلام) هستند از ای نرو محض تشخیص کامل، مقصود از ابو الحسن تنها و بدون قید، حضرت علی (علیه السلام) است.
ابو الحسن الاول، امام موسی (علیه السلام) ابو الحسن الثانی، امام رضا (علیه السلام) و ابو الحسن الثالث، امام جواد (علیه السلام) است.
۲٫ کاظم (فرو دهنده خشم): امام در مقابل سعه ی صدر و حلم و بردباری و گذشتی که داشت اغلب به دشمنان و بدخواهان و متجاوزین حقوق شخصی و خصوصی خود عفو و گذشت روا می داشت و گاهی نه تنها مرتکب قصاص یا انتقام نمی شد بلکه آنان را مورد عنایت و بذل توجه خاص خود قرار می داد.
۳٫ عالم (دانشمند و دانا) و آگاه: لقبی بود که در آن عصر مشعشع اسلامی در بین جمع علما و دانشمندان متعددی که وجود داشتند به سبب وفور علم و احاطه ی کامل او بر علوم و دانش ها به آن بزرگوار اختصاص یافته بود.
۴٫ صالح (فرد شایسته): عنوانی بود که دوستان و علاقمندان حضرتش بر اساس شایستگی و عبادت و اطاعت او به امام داده بودند و گاهی این لقب، علامت رمز و استتاری بود که می خواستند دشمنان از راز شیعه آگاه نگردند.
۵٫ باب الحوائج: مردم بغداد پس از تجربه های فراوان و امتحان های مکرر از آنرو که در مواقع نیازمندی و گرفتاری هنگام توسل به درگاه الهی، از احترام وجودی آن بزرگوار بهره مند شده و بدرخواست های خود به برکت توسل به آن محبوب حضور الهی، رسیده اند او را «باب الحوائج» نامیده اند و این لقبی است که پس از رحلت به ایشان تعلق گرفته است که در تأیید آن از منابع سنت مطالبی در بخش آراء و گفته های این کتاب آمده است که مطالعه خواهید فرمود.
۶٫ صابر: پایدار و استقامت کننده در برابر جور و ظلم هائی که از طرف خلفای غاصب نسبت به آن شخصیت عالی قدر صورت می گرفت، خلفاء جور او را با انواع و اقسام ناروائی ها و مظالم اذیت کردند ولی او ثبات و استقامت خود را از دست نداد و کوچک ترین ضعف و فتوری از خود نشان نداد.
۷٫ الاءمین: امانت دارای و درستکاری در اداء امانت با تمام معنای لفظ آن در وجود آن بزرگوار فراهم آمده بود علاوه بر امانت داری دنیوی، امین صادق و درستکار در اداء رسالت الهی و انجام تعهدات انسانی و پیشوائی ملت خود بود و در راه ادای امامت جان خود را فدا نمود و زندگی را در زندانها سپری ساخت تا انسانها آزاد زندگی کنند.
ثبت دیدگاه