شیخ صدوق در کتاب امالی از عبدالله بن فضل روایت کرده است که گفت: نزد امام صادق علیه‌السلام بودم که مردی از اهل طوس وارد شد و از آن حضرت سؤال کرد: ای فرزند رسول خدا؛ گسی که قبر مبارک امام حسین را زیارت کند چه پاداشی خواهد داشت؟
امام به او فرمود: طوسی؛ من زار قبر أبی عبدالله الحسین بن علی علیهم‌السلام و هو یعلم أنه إمام من الله مفترض الطاعه علی العباد غفر الله له ما تقدم من ذنبه و ما تاخر و قبل شفاعته فی سبعین مدنبا و لم یسال الله عزوجل عند قبره حاجه إلا قضاها له (۱): ای طوسی؛ کسی که به زیارت قبر اباعبدالله الحسین علیه‌السلام برود و او را بشناسد که امام واجب الاطاعه است یعنی خداوند بر همه بندگان واجب کرده که از او فرمان‌برداری کنند، خدا گناهان گذشته و آینده او را می‌آمرزد و شفاعت او را در مورد هفتاد گنه‌کار می‌پذیرد و در کنار قبر مبارک حاجتی را از خدا درخواست نمی‌کند مگر آنکه برای او برآورده می‌کند.
در اینجا باید به این مطلب اشاره نمائیم که: (خدا گناهانی را که در آینده، زائر امام مرتکب می‌شود، می‌آمرزد) معنایش این است که توفیق توبه کردن به وی مرحمت می‌شود و عاقبتش را نیکو می‌گرداند تا اجازه و رخصت در ارتکاب گناه که ازنظر عقلی قبیح است لازم نیاید.
پی‌نوشت:
۱) امالی صدوق، صفحه ۶۸۴، حدیث ۱۱؛ بحارالانوار، جلد ۹۸، صفحه ۲۳، حدیث ۱۵؛ الطَّالَقَانِیُّ عَنْ أَحْمَدَ الْهَمْدَانِیِّ عَنِ الْمُنْذِرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ سُلَیْمَانَ عَنْ عبدالله بْنِ الْفَضْلِ قَالَ کُنْتُ عِنْدَ أَبِی عبدالله ع فَدَخَلَ عَلَیْهِ رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ طُوسٍ فَقَالَ لَهُ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ مَا لِمَنْ زَارَ قَبْرَ أَبِی عبدالله الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ ع فَقَالَ لَهُ یَا طُوسِیُّ مَنْ زَارَ قَبْرَ أَبِی عبدالله الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ ع وَ هُوَ یَعْلَمُ أَنَّهُ إِمَامٌ مُفْتَرَضُ الطَّاعَهِ عَلَى الْعِبَادِ غَفَرَ اللَّهُ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ وَ مَا تَأَخَّرَ وَ قَبِلَ شَفَاعَتَهُ فِی سَبْعِینَ مُذْنِباً وَ لَمْ یَسْأَلِ اللَّهَ جَلَّ وَ عَزَّ عِنْدَ قَبْرِهِ حَاجَهً إِلَّا قَضَاهَا لَهُ
ثبت دیدگاه