گوش سپردن

من می‌دانم، من می‌توانم، اثبات قدرت و توانایی خود از ویژگی‌های آدمی است؛ طبیعی و درست هم است، امّا جا و مکان خود را دارد، گاهی اوقات رعایت نمی‌شود؛ تصور کنید میهمانی می‌خواهد با اشتیاق برای میزبان مطلبی را بگوید، میزبان برای اینکه اثبات کند آن را می‌داند، در میان حرف او می‌پرد، کلام او را تکه‌تکه می‌کند یا دو و سه برابر حرف میهمان را توضیح می‌دهد و به او تحویل می‌دهد؛ خوب گوش کردن حرف میهمان نشانه شخصیت نگه داشتن برای او است، توجه نکردن یک بی‌احترامی به او است.

درباره امام رضا علیه‌السلام نیز، از ابراهیم بن عباس روایت است که: و ما رایتُ قطع علی احد کلامه حتی یفرغ منه (۱): آن حضرت را هرگز ندیدم که سخن کسی را قطع کند، مگر آنکه آن شخص از سخن خویش فارغ شود.

? پی‌نوشت:
۱. بحارالانوار، جلد ۴۹، صفحه ۹.