با طلوع اسلام فصلی نوین در تاریخ بشریت به وجود آمد؛ انقلابی بنیادین در افکار و عقاید، اخلاق و رفتار، نظام سیاسی، ساختار اجتماعی و معیارهای ارزشی به وجود آمد؛ آنچه به نام تاریخ اسلام شناخته می شود، مجموعه‌ای از این تحولات همه جانبه در فکر و زندگی انسان در عصر بعثت است؛ اما بعد از رحلت رسول اسلام، ساختار سیاسی و اجتماعی جامعه اسلام گرفتار انحراف شد و تلاش‌ها برای بازگشت به دوران جاهلیت شروع می‌شود، امام معصوم را کنار می‌گذارند، مبانی اصیل دینی از دستور کار خارج شد و بالاخره جامعه دینی به سمت فروپاشی ساختار و مبانی پیش رفت؛ این مسئله با به قدرت رسیدن بنی‌امیه که از اساس نسبت به خاندان بنی هاشم و اسلام رحمانی پر از حقد و کینه بودند، سرعت بیشتری گرفت تا جایی که امام حسین علیه السلام احساس خطر می‌کنند و اساس دین را در خطر می‌بینند و در ضمن اقدام انقلابی خود، اهداف خود را مبنی بر خطر انحراف در عقاید و ساختار اصیل دین بارها اعلام می‌کنند؛ امام در نامه‌ای که به اهل بصره نوشتند اعلام می‌کنند: فَاِنَّ السُّنَّهَ قَد اُمیتَتْ وَالْبِدْعَهَ قَد اُحْیِیَتْ (۱)
نظام اسلامی را که ولی محور است و باید امام معصوم رهبری کند، فاسقان زمان عهده دار شده‌اند و این بزرگ‌ترین انحراف در سیاست اسلامی است، سیاستی که در رأس آن امام معصوم باید رهبری جامعه را به عهده بگیرد و احکام اسلام برمبنای کتاب و سنت نبوی باید اجرا شود و این بزرگ‌ترین انحرافات است که زمینه محو دین را فراهم می‌کند و امام برای دفاع از کیان نظام اسلام قیام کردند. (۲)
پی‌نوشت:
۱) نامه امام به مردم بصره، در کربلا چه گذشت، شیخ عباس قمی (ره).
۲) خطبه‌های عاشورایی، معاونت فرهنگی سازمان اوقاف، سال ۱۳۸۵.
ثبت دیدگاه