متن کامل سوره مبارکه عبس به همراه ترجمه استاد فولادوند و صوت استاد عبدالباسط
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
عَبَسَ وَتَوَلَّى ﴿۱﴾
چهره در هم کشید و روى گردانید (۱)
أَنْ جَاءَهُ الْأَعْمَى ﴿۲﴾
که آن مرد نابینا پیش او آمد (۲)
وَمَا یُدْرِیکَ لَعَلَّهُ یَزَّکَّى ﴿۳﴾
و تو چه دانى شاید او به پاکى گراید (۳)
أَوْ یَذَّکَّرُ فَتَنْفَعَهُ الذِّکْرَى ﴿۴﴾
یا پند پذیرد و اندرز سودش دهد (۴)
أَمَّا مَنِ اسْتَغْنَى ﴿۵﴾
اما آن کس که خود را بى نیاز مى پندارد (۵)
فَأَنْتَ لَهُ تَصَدَّى ﴿۶﴾
تو بدو مى پردازى (۶)
وَمَا عَلَیْکَ أَلَّا یَزَّکَّى ﴿۷﴾
با آنکه اگر پاک نگردد بر تو [مسؤولیتى] نیست (۷)
وَأَمَّا مَنْ جَاءَکَ یَسْعَى ﴿۸﴾
و اما آن کس که شتابان پیش تو آمد (۸)
وَهُوَ یَخْشَى ﴿۹﴾
در حالى که [از خدا] مى ترسید (۹)
فَأَنْتَ عَنْهُ تَلَهَّى ﴿۱۰﴾
تو از او به دیگران مى پردازى (۱۰)
کَلَّا إِنَّهَا تَذْکِرَهٌ ﴿۱۱﴾
زنهار [چنین مکن] این [آیات] پندى است (۱۱)
فَمَنْ شَاءَ ذَکَرَهُ ﴿۱۲﴾
تا هر که خواهد از آن پند گیرد (۱۲)
فِی صُحُفٍ مُکَرَّمَهٍ ﴿۱۳﴾
در صحیفه هایى ارجمند (۱۳)
مَرْفُوعَهٍ مُطَهَّرَهٍ ﴿۱۴﴾
والا و پاکشده (۱۴)
بِأَیْدِی سَفَرَهٍ ﴿۱۵﴾
به دست فرشتگانى (۱۵)
کِرَامٍ بَرَرَهٍ ﴿۱۶﴾
ارجمند و نیکوکار (۱۶)
قُتِلَ الْإِنْسَانُ مَا أَکْفَرَهُ ﴿۱۷﴾
کشته باد انسان چه ناسپاس است (۱۷)
مِنْ أَیِّ شَیْءٍ خَلَقَهُ ﴿۱۸﴾
او را از چه چیز آفریده است (۱۸)
مِنْ نُطْفَهٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ ﴿۱۹﴾
از نطفه اى خلقش کرد و اندازه مقررش بخشید (۱۹)
ثُمَّ السَّبِیلَ یَسَّرَهُ ﴿۲۰﴾
سپس راه را بر او آسان گردانید (۲۰)
ثُمَّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَهُ ﴿۲۱﴾
آنگاه به مرگش رسانید و در قبرش نهاد (۲۱)
ثُمَّ إِذَا شَاءَ أَنْشَرَهُ ﴿۲۲﴾
سپس چون بخواهد او را برانگیزد (۲۲)
کَلَّا لَمَّا یَقْضِ مَا أَمَرَهُ ﴿۲۳﴾
ولى نه هنوز آنچه را به او دستور داده به جاى نیاورده است (۲۳)
فَلْیَنْظُرِ الْإِنْسَانُ إِلَى طَعَامِهِ ﴿۲۴﴾
پس انسان باید به خوراک خود بنگرد (۲۴)
أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاءَ صَبًّا ﴿۲۵﴾
که ما آب را به صورت بارشى فرو ریختیم (۲۵)
ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا ﴿۲۶﴾
آنگاه زمین را با شکافتنى [لازم] شکافتیم (۲۶)
فَأَنْبَتْنَا فِیهَا حَبًّا ﴿۲۷﴾
پس در آن دانه رویانیدیم (۲۷)
وَعِنَبًا وَقَضْبًا ﴿۲۸﴾
و انگور و سبزى (۲۸)
وَزَیْتُونًا وَنَخْلًا ﴿۲۹﴾
و زیتون و درخت خرما (۲۹)
وَحَدَائِقَ غُلْبًا ﴿۳۰﴾
و باغهاى انبوه (۳۰)
وَفَاکِهَهً وَأَبًّا ﴿۳۱﴾
و میوه و چراگاه (۳۱)
مَتَاعًا لَکُمْ وَلِأَنْعَامِکُمْ ﴿۳۲﴾
[تا وسیله] استفاده شما و دامهایتان باشد (۳۲)
فَإِذَا جَاءَتِ الصَّاخَّهُ ﴿۳۳﴾
پس چون فریاد گوشخراش دررسد (۳۳)
یَوْمَ یَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِیهِ ﴿۳۴﴾
روزى که آدمى از برادرش (۳۴)
وَأُمِّهِ وَأَبِیهِ ﴿۳۵﴾
و از مادرش و پدرش (۳۵)
وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِیهِ ﴿۳۶﴾
و از همسرش و پسرانش مى گریزد (۳۶)
لِکُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ یَوْمَئِذٍ شَأْنٌ یُغْنِیهِ ﴿۳۷﴾
در آن روز هر کسى از آنان را کارى است که او را به خود مشغول مى دارد (۳۷)
وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ مُسْفِرَهٌ ﴿۳۸﴾
در آن روز چهره هایى درخشانند (۳۸)
ضَاحِکَهٌ مُسْتَبْشِرَهٌ ﴿۳۹﴾
خندان [و] شادانند (۳۹)
وَوُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ عَلَیْهَا غَبَرَهٌ ﴿۴۰﴾
و در آن روز چهره هایى است که بر آنها غبار نشسته (۴۰)
تَرْهَقُهَا قَتَرَهٌ ﴿۴۱﴾
[و] آنها را تاریکى پوشانده است (۴۱)
أُولَئِکَ هُمُ الْکَفَرَهُ الْفَجَرَهُ ﴿۴۲﴾
آنان همان کافران بدکارند (۴۲)
ثبت دیدگاه