ماه محرم هرروز زیارت عاشورایش ترک نمی‌شد، از او پرسیدم که علت این اشتیاقش را بگوید؛ کتاب دعایش را بست و گفت: اصحاب در کربلا با کامل‌ترین وجه انسانی سیدالشهدا علیه‌السلام روبه‌رو گشتند و ما در طلب آن مقام روحانی اشک تمنّا سر می‌دهیم؛ انسان عاشق سیدالشهدا علیه‌السلام با یاد محبوبش و اشک، سعی دارد تمام حجاب‌های بین خود و آن چهره‌ی نهایی انسان کامل را کنار بزند تا به اتحاد روحانی با سیدالشهدا علیه‌السلام برسد.
اینجاست که می‌توان باصداقت فریاد زد: اَلْحَمْدُلِلَّهِ عَلَى عَظِیمِ رَزِیَّتِی (۱): حمد خدا را به جهت مصیبت سهمگین بزرگ بر من، یعنی مصیبت بر امام حسین علیه‌السلام را مصیبت خود احساس می‌کند و شرط یگانگی و همدردی با (عین‌الله الناظره)، سیدالشهدا علیه‌السلام را به انتها می‌رساند.
پی‌نوشت:
۱) زیارت عاشورا.
ثبت دیدگاه