سعد بن قیس همدانى گوید: در زمان خلافت امیرالمؤمنین علیه السلام روزى او را در کنار دیوارى دیدم. عرض کردم: اى امیر مومنان چرا در این هنگام که هوا گرم و زمان استراحت است بیرون آمدى؟
حضرت فرمود: بیرون نیامدم مگر اینکه مظلومى را یارى دهم یا به فریاد داد خواهى رسیدگى کنم در این هنگام بود که زنى به سوى او آمد که ترس و وحشت او راگرفته بود و نمى دانست به کجا مراجعه کند.
نزد امام علیه السلام ایستاد و گفت: اى امیرمؤمنان! همسرم به من ستم و تعدى کرده و قسم یاد کرده است که مرا کتک زند. شما با من بیا و ما را صلح ده.
حضرت سرش را پائین انداخت و پس از لحظه اى سر بلند کرد و فرمود: نه و اللّه مى روم تا اینکه مظلوم حقش را با صراحت و قاطعیت بگیرد. منزلت کجاست؟
آن زن گفت: فلان جاست.
امام علیه السلام با او حرکت کرد تا به منزلش رسیدند. زن گفت: اینجا خانه ماست.
حضرت کنار درب منزل ایستاد و بر اهل خانه سلام کرد. در این هنگام جوانى که پیراهن بلند و رنگارنگ پوشیده بود از خانه بیرون آمد.
امام علیه السلام به او فرمود: از خدا بترس و تقوا پیشه کن، تو همسر خودت را ترسانده اى؟
جوان گفت: مسائل خانوادگى ما چه ربطى به شما دارد؟ به خدا سوگند او را بخاطر سخن تو به آتش مى کشم.
امام علیه السلام همواره شمشیر خود را به همراه داشت. در این هنگام که جوان گستاخى کرد ضربه شمشیر حضرت را احساس کرد. آنگاه به او فرمود: من به تو امر به معروف نهى از منکر مى کنم و تو رد مى کنى؟ همین آلان توبه کن و گرنه تو را خواهم کشت.
مردم به خدمت حضرت رسیدند و اطراف او جمع شدند.
جوان جسور که طرف خود را شناخته و وحشت زده شده بود عرض کرد: یا امیرالمؤمنین! مرا ببخش خداوند تو را مورد بخشش خود قرار دهد، به خدا سوگند فرش زمین خواهم شد تا همسرم پا بر روى من گذارد.
در اینجا بود که امام علیه السلام به همسرش فرمود: به منزل وارد شود و شوهر دارى کند و با خود این آیه را تلاوت مى کرد:
لا خیر فى کثیر من نجویهم الا من امر بصدقه او معروف او اصلاح بین الناس.
خیر در سخنان آنان نیست مگر کسى که امر به صدقه یا کار خیرى کند یا بین مردم را اصلاح نماید.
حمد خدائى را که بوسیله من بین زن و مردى را اصلاح کرد.
منبع:
محجه البیضاء، ج ۴، ص ۳۶۴٫
ثبت دیدگاه