امروز حدیثی بسیار زیبا از امیرالمومنین علی (علیه السلام) خواندم که تامل در آن آدمی را به فکر فرو می برد، امیرالمومنین (علیه السلام) می فرمایند: الدُّنیا دارُ بَلاءٍ، وَالآخِرَهُ دارُ الجَزاءِ ودارُ البَقاءِ ؛ فَاعمَل لِما یَبقى ، وَاعدِل عَمّا یَفنى ، ولا تَنسَ نَصیبَکَ مِنَ الدُّنیا(۱)؛ دنیا سراى آزمایش [و عمل] است و آخرت، سراى سزا دیدن و خانه ماندگارى است. پس براى آنچه ماندگار است، کار کن و از آنچه نابود مى شود، روى بگردان و [در عین حال ،] بهره ات از دنیا را فراموش مکن.
ولی بی اختیار به یاد توصیه پروردگار متعال که خطاب به حضرت داوود (علیه السلام) فرمود که من آسایش را در بهشت قرار دادم و مردم در دنیا جستجو می کنند، چقدر حال و روز ما شبیه روایات ائمه اطهار (علیهما السلام) هست این همه هشدار و تاکید برای اینست که از خواب غفلت بیدار شویم و کاری برای دنیای جاودان خود انجام دهیم ولی هنوز ما غافلیم، هنوز با مشکلات سرای فانی درگیریم و هیچ و پوچ نامه عمل سیاه می کنیم و بهره ای هم از آن نداریم، شاید آدرس خانه ماندگاری را برایمان به اشتباه ترسیم کرده اند.
[divide icon=”square” width=”medium” color=”#”]
پی نوشت:
۱. الأمالی شیخ مفید، صفحه ۲۶۸، حدیث ۳.
ثبت دیدگاه