تسلّى بازماندگان و همدردى با صاحبان عزا از اصول انسانى و اسلامى به شمار مى رود. کسى که عزیزى را از دست داده، وقتى حضور مردم در مراسم مختلف و تسلیت آنان را ببیند، اندوه و آلامش کاسته مى شود; به همین دلیل، در روایات اسلامى نسبت به این امر تأکید فراوان شده است.
مرحوم «علاّمه مجلسى» مى نویسد: مستحب است صاحبان عزا را تسلیت گفته و آنها را به صبر و شکیبایى دعوت کرد، چه قبل از دفن میّت و چه بعد از آن، و بعد از دفن، مورد تأکید بیشترى است; کمترین چیز در تسلیت آن است که نزد مصیبت دیده بروند تا آنها را ببیند و آرام گیرد.
در روایتى از رسول خدا(صلى الله علیه وآله) آمده است: «هر کس اندوهگینى را دعوت به صبر کند، در قیامت خداوند او را از لباس هاى زیباى بهشتى بپوشاند، و هر کس مصیبت زده اى را به صبر و شکیبایى دعوت کند، خداوند پاداش آن صاحب مصیبت را به وى کرامت کند، بى آن که از اجر صاحب مصیبت چیزى کاسته شود».
همچنین مستحب است تا سه روز، دیگران – مخصوصاً همسایگان – براى اهل خانه میّت که عزادارند، غذا بفرستند.(۱)
متأسّفانه در عصر ما قضیّه برعکس شده و گروه هاى زیادى از مردم، انتظار دارند عزاداران از آنها پذیرایى کنند، و گاه مخارج هنگفتى بر آنان تحمیل مى شود و مصیبت آنها را افزون مى کند; چه خوب است این بدعت ها ترک شود.
پی نوشت:
۱٫ زاد المعاد، صفحه ۵۷۰ و ۵۷۱٫ (با تصرّف و تلخیص)
ثبت دیدگاه