یکى از فرزندان عمربن خطاب که در مدینه زندگى مى کرد امام کاظم علیه السلام را آزار مى داد و هر گاه به او مى رسید بدگوئى مى کرد و امیرالمومنین علیه السلام را نیز مورد اهانت قرار مى داد.
بعضى از یاران حضرت عرض کردند اجازه دهید ما این فاسق را بکشیم ، اما امام علیه السلام به شدت آنها را نهى کردء و آدرس محل کار و مزرعه آن مرد را سوال کرد. گفته شد او در ناحیه اى از مرکب خود پیاده شد و نزد او نشست و بارویى گشاده با او صحبت کرد و خندید.
آنگاه سوال کرد: چقدر براى زراعت خود خرج کرده اى؟
او در جواب گفت: صد دینار
حضرت فرمود: امید دارى چقدر سود نصیب تو گردد؟
گفت: علم غیب نمى دانم.
حضرت فرمود: گفتم: امید دارى چه اندازه سود ببرى؟
گفت: امیداوارم دویست دینار سود ببرم.
امام علیه السلام کیسه اى به او داد که سیصد دینار در آن بود فرمود: زراعت هم مال خودت باشد و خداوند آنچه امید دارى نصیب مى کند.
آن مرد سر امام علیه السلام را بوسید و از او خواست که از خطایش در گذرد.
امام علیه السلام بر او لبخندى زد و بازگشت.
وقتى امام علیه السلام به مسجد رفت آن مرد را دید که نشسته است، وقتى چشمش به امام علیه السلام افتاد: گفت:
اللّه اعلم حیث یجعل رسالته، خداوند داناتر است که رسالتش را در چه کسى قرار دهد.
اصحاب آن حضرت پرسیدند قضیه چیست؟
امام علیه السلام فرمود شما چیز دیگرى مى گفتند حال شنیدند الان چه گفت؟
وقتى امام علیه السلام به منزل خود رفت به یارانش که از اوخواسته بودند اجازه دهد آن مرد را بکشند فرمود: کدامیک بهتر بود آنچه شما مى خواستید انجام دهید یا آنچه من مى خواستم انجام دهم؟ من با مبلغى او را اصلاح کردم و با این شراو را از خود دور کردم.
منبع:
بحارالانوار، جلد ۴۸، صفحات ۱۰۲ و ۱۰۳٫
ثبت دیدگاه