محرم، ماه ماتم…
ماه محرم، ماه حزن و اندوه آل الله است…
ماه عزای عالمیان…
ماه غم ارض و سماوات…
امام رضا علیه‌السلام: کَانَ أَبِی إِذَا دَخَلَ شَهْرُ الْمُحَرَّمِ لَایُرَى ضَاحِکاً وَ کَانَتِ الْکَآبَهُ تَغْلِبُ عَلَیْهِ حَتَّى یَمْضِیَ مِنْهُ عَشَرَهُ أَیَّامٍ فَإِذَا کَانَ یَوْمُ الْعَاشِرِ کَانَ ذَلِکَ الْیَوْمُ یَوْمَ مُصِیبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُکَائِه وَ یَقُولُ هُوَ الْیَوْمُ الَّذِی قُتِلَ فِیهِ الْحُسَیْنُ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ (۱): زمانی که ماه محرّم فرامی‌رسید، کسی پدرم را خندان نمی‌دید و غصّه ایشان را فرامی‌گرفت تا روز دهم که روز مصیبت و غم و گریه شان بود و می‌فرمودند: این روزی است که در آن حسین علیه‌السلام به شهادت رسید.
پی‌نوشت:
۱. امالی شیخ صدوق، صفحه ۱۲۸.
ثبت دیدگاه