اقتدار حسینی

دلاوری و اقتدار در همه زندگی امام حسین علیه‌السلام موج می‌زد اما در کربلا درخشندگی ویژه‌ای داشت؛ اقتدار امام، الهی بود؛ از نمازهای شبانه، از دعای دل‌نشین عرفه، از دستگیری‌های فقرا در مدینه و از مهربانی با اهل و خانواده؛ امام سرتاپا اطاعت از خدا بود و عزتش را از او گرفته بود؛ آن‌قدر این اقتدار و عزت، شیرین بود که همه آن را دوست داشتند و تلاش می‌کردند تا خود را در سایه آن قرار دهند؛ همه از پیرمرد کهن‌سال گرفته تا کودک چندماهه؛ اقتدار و عزت امام آن‌قدر باشکوه بود و پر ابهت که اهل کربلا را با او می‌شناسند؛ یار امام، برادر امام، فرزند امام، همسر امام، خواهر امام حتی یکی از جوانان در رجزخوانی به‌جای آنکه نام و قبیله‌اش را بگوید، خود را چنین معرفی کرد: امیری حسین و نِعمَ الأمیر: امیر من حسین است و چه خوب امیری است؛ امام، مقتدرانه همه را به گرد خود جمع کرده بود.