عازم شهر مقدس قم بودم و طبق معمول با اتوبوس میخواستم سفر کنم؛ اتوبوس خلوت بود و کنار صندلی من یک زوج جوان نشسته بودن،از صحبتشون فهمیدم دارن دعا میکنن؛ برای اینکه خدا چنان کن تا پولی برای ما بیاد، راحت بشیم؛ نگاهی به من انداخت، دید حواسم هست؛ گفت: برای ما دعا کن پول دار بشیم. لبخندی زدم؛ بی مقدمه گفتم؛ دعا و نیایش قبل از اینکه ابزار زندگی باشه، ابزار بندگیه.
گفت: یعنی چی؟
گفتم: پیش از آنکه خواهش تن را ادا کند، حاجت دل را روا می کنه؛ سرشو تکون داد.
گفت: اصلا برای چی دعا میکنیم؟ خاصیت دعا چیه؟
گفتم: دعا فقط صحنه خواندن خدا نیست بلکه عرصه شناختن او هم هست؛ دعا سبب میشه تا ایمان ما قوی تر بشه و روح ما هم پالایش بشه؛ تاثیری که دعا در نفس آدمی ایجاد میکند هیچ کاری این تاثیر رو نداره؛ اصلا دعا کردن وجود و شخصیت تازه ای به آدم می ده.
گفت: داداش اصلا برای چی خودمونو پیش خدا کوچک کنیم؟
گفتم اشتباه فکر میکنی؛ چون کسی که خودش گفته بیا منو صدا بزن و از من در خواست کن نمیخواد (۱) آبروی تو رو ببره بلکه میخواد غرورت پیش دیگران نشکنه؛ اگر کسی نزد خداوند احساس عجز بکنه و کوچک بودن ذاتی خودش رو اقرار بکنه همین سبب بزرگی و سر افرازی او میشه؛ سعدی خیلی زیبا بیان میکنه:
در همه چشمی عزیز و نزد تو خواریم .
در همه عالم بلند و پیش تو پستیم.
ای بت صاحب دلان مشاهده بنمای.
تا تو ببینیم و خویشتن نپرستیم.
پینوشت:
۱) وَ قَالَ رَبُّکُمُ ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُم: و خدای شما فرمود که مرا با (خلوص دل) بخوانید تا دعای شما مستجاب کنم؛ غافر، آیه ۶۰٫
ثبت دیدگاه