وقتی هدهد نزد حضرت سلیمان (علیه السلام) آمد، حضرت سلیمان گفت کجا بودی که تو را عذاب و شکنجه ای شدید می کنم؟ هدهد گفت: ای پیامبر خدا، ایستادن خود را در پیشگاه خداوند در عرصه قیامت به یاد آور که از تو سؤال می کنند.
این سخن بر حضرت سلیمان (علیه السلام) تأثیر کرد و سخن به نرمی و لطف برگردانید و گفت: چه می گویی که پر و بالت را بِکَنم و تو را در آفتاب گرم افکنم؟ هدهد پاسخ داد: می دانم که چنین نمی کنی زیرا این کار قصابان است نه پیامبران.
حضرت سلیمان (علیه السلام) فرمود: تو را با ناجنس در قفس کنم؟ هدهد گفت: می دانم که این کار را هم نمی کنی، زیرا این کار ناجوانمردان است.
سلیمان (علیه السلام) گفت: اکنون تو بگو با تو چه کنم؟ هدهد پاسخ داد: عفو کن و از من در گذر که عفو، کار پیامبران و کریمان است.
هر روز با افراد زیادی مراوده داریم و ممکن است آنها در طول روز مرتکب گناهی شده و عیبی را انجام دهند، این ما هستیم که تصمیم می گیریم که چگونه با آنها رفتار کنیم، گاهی خشمگین می شویم و سخنی به زبان می آوریم که بعداً پشیمان می شویم، یا رفتار نسنجیده ای انجام می دهیم که باز بار پشیمانی آن ما را اذیت می کند.
بهتر است در بسیاری از مواقع از عیوب آنان در گذریم و عفو نماییم چرا که عفو سیره پیامبر گونه و رفتاری کریمانه است، یادمان باشد اگر عفو نکنیم صدمات آن به خودمان هم خواهد رسید.
امام علی علیه السلام می فرمایند: مَن لَم یَتَغافَل ولا یَغُضُّ عَن کَثیرٍ مِنَ الاُمورِ ، تَنَغَّصَت عیشَتُهُ(۲)؛هر که از بسیارى امور، تغافل و چشم پوشى نکند، زندگى اش تیره مى شود.
پی نوشت ها:
۱. کشف الاسرار (با اندکی تغییر).
۲. غرر الحکم: جلد ۵، صفحه ۴۵۵.
ثبت دیدگاه