یا ایها الذین امنوا امنوا بالله ورسوله (۱): ای کسانی که ایمان آوردهاید، به خدا و رسولش ایمان واقعی بیاورید.
خداباوری وایمان قلبی در زوایای زندگی عملی انسان موحد جاری و ساری است؛ باور به اینکه او علیم است و بصیر و سمیع است و اینکه عالم محضر اوست؛ مجموعه این باورهاست که تبدیل بهیقین میشود و آنگاه آنچه محور زندگی انسان قرار میگیرد رضایت خداست و آن گاه است که در این مسیر انسان سختیها و مصیبتها را تحمل میکند.
امام حسین (علیهالسلام) از شهادت خود پیشاپیش باخبر بود و جزئیات آن را هم میدانست؛ پیامبر اکرم (صلیالله علیه وآله وسلم) نیز مکرر این حادثه را پیشگویی کرده بود؛ اما این علم و اطلاع قبلی، کمترین اثری در اقدام انقلابی آن حضرت نداشت و رأی او را بر ادامه راه و ورود به میدان جهاد و شهادت، سست یا آمیخته به تردید نکرد؛ بلکه شهادتطلبی او را افزونتر ساخت؛ آن حضرت با همین ایمان و باور، به کربلا آمد و به جهاد پرداخت و عاشقانه به دیدار خدا شتافت.
چقدر خدا را باور داریم و در امورمان فقط به او تکیه میکنیم؟
قران کریم پر است از وعده و وعید الهی، اگر ایمان آورید و استقامت ورزید و از مخلصین باشید تنها او شمارا کافی است.
اما استقامت ما در دین چقدر است؟
رمز حرکت درراه سعادت و تکامل باور حقتعالی و وعدهووعیدهای اوست و اطاعت از او میسر نمیشود مگر با اعتماد و اطمینان و عقیده به او
پینوشت:
۱) نساء، آیه ۱۳۶.
۲) برداشتی از کتاب پیامهای عاشورا، جواد محدثی، نشر زمزم هدایت، چاپ سال ۸۵.
ثبت دیدگاه