زندگانی امام حسین (علیه السلام)، شیوه رفتار و کردارش آیینه تمام نمای یک انسان کامل هست، شناخت اوصاف این بزرگ مرد، پنجره ی جدیدی را به روی هر انسان باز می کند، در مطلب گذشته به یک صفت بارز که خداوند نیز در قرآن مجید بیان نموده بود اشاره ای داشتیم و به میزان فهم خود توضیحاتی را بیان کردیم، زندگانی امام حسین (ع) پر هست از فضیلت ها، بزرگ منشى ها، فداکاریها، جان بازى ها، خداخواهى ها و خدا جویىها، که به تنهایى مى تواند سعادت بشریت را ضامن گردد.
۲- عبادت امام حسین علیه السلام
امام جسین (علیه السلام)، اهتمام ویژه ای به عبادت داشت، از آن زمانی که نور وجودش در بطن مادرش حضرت زهرای مرضیه (سلام الله علیها) بود، تا آن زمان که سر مبارکش بر بالای نیزه اموی جاهل قرار داشت به فکر عبادت خالصانه معبود و قرائت کلام وحی بود.
شخصى خطاب به حضرت امام سجاد(علیه السلام) عرض کرد: چرا پدرت کم اولاد است؟ حضرت فرمود: تعجب مى کنم که من چگونه متولد شده ام؛ زیرا پدرم در هر شب و روزى هزار رکعت نماز به جاى مى آورد.(۱)
اهتمام ویژه اباعبدالله الحسین (علیه السلام) زبانزد همه مردم عصرشان بوده است، نقل هست که امام (علیه السلام)، در طول حیات خویش ۲۵ بار با پای پیاده برای گذراندن حج از مدینه به مکه سفر نموده اند، آن حضرت همواره به یاد خدا بودند و آثار خشیت و خدا ترسی در چهره مبارکشان نمایان بود، روزی شخصی از امام (علیه السلام) پرسید: علت این همه خوف تو از خدا چیست؟ امام (علیه السلام) فرمودند: کسی که در دنیا از خدا نترسد، در روز قیامت از عذاب او ایمن نخواهد بود(۲).
امام حسین (علیه السلام) در طول عمر شریفشان بسیار خداوند متعال را عبادت کرد، شب زنده داری نموده و نماز گذارد، اما در عصر تاسوعا از برادرش حضرت ابوالفضل العباس (علیه السلام) خواست یک شب از امویان مهلت بگیرد تا در آن یک شب فقط دعا، نماز، تلاوت قرآن، استغفار و راز و نیاز باخدا داشته باشد؛ اِرْجَعْ اِلَیْهِمْ فَاِن اِسْتَطَعْتَ أَنْ تُؤَخِّرَهُمْ إِلی غَدْوَهٍ وَتَدْفَعَهُمْ عَنَّا الْعَشِیَّهَ، لَعَلَّنا نُصَلّی لِرَبِّنا اللَّیْلَهَ وَنَدْعُوهُ وَنَسْتَغْفِرُهُ، فَهُوَ یَعْلَمُ أَنّی کُنْتُ اُحِبُّ الصَّلاهَ لَهُ وَتِلاوَهَ کِتابِهِ وَکَثْرَهَ الدُّعاءِ وَالْاِسْتِغْفارِ(۳)؛ بسوی آنان بازگرد و تلاش کن جنگ را به فردا واگذاری تا ما امشب را نماز بخوانیم و به دعا و استغفار بگذرانیم، خدا می داند من از کسانی هستم که نماز و قرآن خواندن، و زیاد دعا کردن، و استغفار را دوست دارم.
به راستی نماز چیست که در عصر تاسوعا هنگامی که به سید الشهدا (علیه السلام) پیشنهاد حمله می شود، حضرت طی چند نوبت گفتگو جنگ را یک روز به تأخیر می اندازند و می فرمایند: انّی اُحبّ الصلوه و نفرمود: می خواهم نماز بخوانم، بلکه فرمود: من نماز را دوست دارم.
مواردی که درباره عبادات حضرت اباعبدلله الحسین (علیه السلام) بیان شد، تنها جرعه ای از دریای بیکران عبادات ایشان بوده که در مجالی بهتر به آن پرداخت خواهیم کرد.
[divide color=”#”]
پی نوشت ها:
۱) ویژگی هاى امام حسین، ص ۹۵.
۲) مجله گلبرگ، شماره ۳۹، ص ۵۵.
۳) ارشاد مفید، ج۲، ص۸۹.
[box type=”note” bg=”#” color=”#” border=”#” radius=”5″]
برای پیگیری تمام نوشته های این بخش اینجا را کلیک کنید.
[/box]
