یادداشت

خبرنگار زبان گویای همه است، از غنی گرفته تا فقیر؛ سلاح برنده ای به نام قلم دارد، شب و روز نمی شناسد، در همه سختی ها و دشواری ها حضور دارد، از سیل، زلزله، جنگ و … واهمه ای ندارد، آلام مردم را با قلمش التیام می بخشد و مشکلات همه را منعکس می کند ولی کسی از دردها، رنج ها و ناراحتی های او خبر ندارد.

۱۳۹۷ یا تمام تلخی ها و شیرینی هایی که داشت در خط پایان قرار می گیرد، سالی که پر بود از حوادث ملی و شیرینی های وصف ناپذیرش.

چندی پیش برخی کانالهای خبری معاند نظام جمهوری اسلامی ایران، خبری را در خروجی کانالهای خود قرار دادند که مدعی بودند زیارت نامه ای منتسب به حضرت امام خمینی (ره) در کتاب مفاتیح الجنان شیخ عباس قمی وجود دارد و با ایجاد این ابهام سعی داشتند تا به مخاطب تفهیم کنند که زیارت نامه های موجود در زیارتگاهها هم از این دست زیارتنامه های ساختگی می باشد، با بسط و گسترش این ابهام، خیل عظیمی از سوالات به سوی علمای دین اسلام سرازیر شد که آیا نوشتن زیارت نامه برای امام خمینی (ره) یک بدعت نیست.

هیچ‌کس نمی‌تواند ادعا کند که حق‌الناسی بر ذمه ندارد، معلمی که در کلاس درس حاضر می‌شود، نانوایی که در نانوایی مشغول فعالیت است، اهل منبر و موعظه مردم و به‌طورکلی همه صنوف نمی‌توانند مدعی باشند که حق‌الناسی بر گردن ندارند؛ در جوامع کنونی که همه دم از حقوق بشر می‌زنند چگونه به این اصل اساسی غافل هستند، نکته حائز اهمیت در کربلا این بود که با کشته شدن در رکاب حسین علیه‌السلام نمی‌توانید حق‌الناس را از نامه عمل خویش پاک‌کنید.

مناسبت های مختلفی برای اقشار جامعه وجود دارد، ۱۷مرداد ماه سال ۱۳۷۷ شهید محمود صارمی در مزار شریف به شهادت رسید و این روز به عنوان “روز خبرنگار” شناخته شد.

۹ مرداد ماه سال ۱۳۹۰ بود که خانمی به نام آمنه بهرامی قربانی اسیدپاشی شد و جمعی از فعالین به اصطلاح حقوق بشر و ضد انقلاب و جمعی از فعالین داخلی آنها، با هجمه های سنگین به حکم قصاص و دلسوزی برای مجرم، قربانی را مجبور به گذشت نمودند.

مطالبه گری و پرسش از مسئولین مملکت یکی از مهمترین و اساسی ترین حقوق حاکمین بر مردم در جوامع اسلامی است، در منابع دینی ما به آن تاکید جدی شده و در سیره حکومتی پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله) و مولی الموحدین علی (علیه السلام) نیز بسیار آشکار است.

مؤمنان بهترین بندگان خدا بر روی زمین خاکی هستند، ویژگی های فراوانی دارند که مولی الموحدین، امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) در پاسخ به همام بدانها اشاره فرموده و در کتاب نهج البلاغه منقول است، در جای دیگر مولا علی (علیه السلام) در توصیف مؤمن می فرمایند: النّاسُ مِنهُ فی راحَهٍ ، أتعَبَ نَفسَهُ لِاخِرَتِهِ فَأَراحَ النّاسَ مِن نَفسِهِ (۱)؛ مؤمن کسی هست که مردم از دست او در آسایش باشند، مؤمن خویش را به خاطر آخرتش در رنج افکنده و در نتیجه مردم را از خود، آسوده ساخته است.

دین اسلام تندخویی و خشک بودن را نمی پسندد و در مقابل آن از خوش خلقی و مزاح تمجید کرده و یکی از ویژگی های انسان مؤمن بیان می کند، بعضی شوخی های تند و زننده وقار و شخصیت انسان را زیر سؤال برده و آن را از بین می برد، دیگران را گستاخ می کند و برخی افراد را وادار می کند تا حریم ها را از میان ببرند، چه بسا در مراودات با دیگران با چنین رفتارهایی مواجه شدیم و در دل خویش از رفتار زننده و بد طرف مقابل ناراحت و آشفته گشته ایم.

در سرگذشت تأمل برانگیز یکی از انبیای الهی حضرت موسی (علیه السلام) آمده است که: دختر حضرت شعیب، حضرت موسى (علیه السلام) را به سوى خانه خودشان راهنمایى مى کرد به همین جهت از پیش رو حرکت مى کرد و حضرت موسى (علیه السلام) به دنبال او راه می رفت، ولى چون باد بر لباس دختر مى وزید، حضرت موسى (علیه السلام) به دختر گفت من جلو حرکت مى کنم و بر سر دو راهى ها مرا راهنمایى کن(۱).